Ik ben trots #2

Een tijd terug heb ik een ik ben trots geschreven over mijn ouders en ik schreef toen ook dat het misschien zo af en toe zou terug keren en hierbij dus deel 2. 
Ik las bij www.2wmn.nl een artikel over het naar opa en oma toe gaan en hoe zij dat vroeger had ervaren. Nu bracht mij dat aan het denken aan mijn eigen oma , de moeder van mijn moeder. En niet zozeer praat ik alleen over het trots zijn op haar maar over hoe wij de laatste jaren van haar leven haar hebben meegemaakt en daar naar gehandeld hebben. Ik vertel je graag meer!

Goed laten we beginnen bij het begin met een grappig detail. Mijn oma geboren in 1927 , mijn moeder geboren in 1957 en mijn broer geboren in 87. Ja dat is toevallig hé haha.
Anyway mijn oma. Moeder van 3 dochters en 1 zoon waar dus mijn moeder 1 van is. Opgegroeid in Assen met een tuin die ik later als kleinkind geweldig vond.

Mijn oma was een oma die precies van elk kleinkind wist wie wat lustte en niet lustte.
De snoep trommel boven op de kast in de keuken was altijd gevuld ( ik weet het nog heel goed een bruine soort jaren 70 snoep trommel ) en mijn oma maakte zelf snoepzakjes voor ons van boterham zakjes. Ze had voor elk kleinkind een eigen beker en wist ook precies  wat we graag dronken. Met de TT in Assen kregen wij altijd 5 euro in een envelopje toegestopt en liepen we vanuit haar huis naar het centrum toe, Om vervolgens de volgende dag heerlijk te smullen van haar zelf gemaakte oma soep met letter vermicelli.

Mijn oma hield van koken en heeft dat dus ook overgebracht aan mijn moeder en zo weer aan mij. Ze had liefde voor de natuur en de dieren om haar heen. Wist precies als je in het bos liep welke bloem of welk plantje er was en kon je zo vertellen als je goed luisterde welke vogel ze hoorde.

Goed mijn oma was een echte oma die voor alles om haar heen zorgde met al haar liefde. Tot ze ouder werd , in een tehuis moest gaan wonen en alzheimer kreeg. En dat klinkt alsof ik het heel erg omschrijf, alsof het het einde van de wereld was maar in tegendeel en dat is waarom ik zo trots ben.  Mijn oma was dan misschien niet meer de oma zoals ik haar kende zonder alzheimer maar wat in haar natuurlijke aard zat ging niet verloren.

Mijn oma kreeg alzheimer en ik weet niet eens meer hoe het is begonnen of hoe het van alles weten naar weinig weten naar niet meer mensen herkennen ging. Ik weet het eigenlijk alleen nog maar vanaf het moment dat ze niet meer goed wist wie ik was.
Mijn moeder ging elke week naar mijn oma en ik ging zo af en toe mee op woensdag. Dan kookte we een eitje in de waterkoker op haar kamer en aten we dat voordat we naar het centrum van Assen gingen. Zo af en toe pakte ze ineens haar servetje en probeerde ze de piercing die ik onder mijn lip had weg te vegen , zovan he daar heb je wat zitten laat mij dat maar weg vegen, nee oma dat is een piercing. Oh en dan keek ze mijn moeder aan met de blik dat ik toch wel een beetje boel gek was.
Oma had een robot poes in de vensterbank staan genaamd tompoes en zo af en toe aaide ze die en kletste ze er vrolijk tegenaan, Tompoes was gewoon een echte poes voor haar niks geen robot poes. 
Als mijn moeder mijn oma nog naar de wc liet gaan , handen liet wassen en jas aan liet doen hoorde ik terwijl ik wachtte mijn oma zeggen - dat is toch zo'n lief meisje hé! die is altijd lief toch?-  Ja mijn oma wist dan niet meer dat ik haar kleindochter was , ze wist wel dat ik iemand was die bekend voor haar was en lief was.

Bij het eten in de stad moesten we mijn oma vaak genoeg ervan weerhouden dat ze niet de mosterd van de kroketjes at met haar salade, en als we dan zeiden nee oma dat moet niet bij de salade zei ze - Dat weet ik heus wel hoor!!-  oh mensen dat mijn oma dat zo zei was zo grappig want mijn oma die ik ken van zonder de alzheimer zou zoiets nooit zeggen, mijn oma zonder alzheimer was beleefd en netjes.

Gingen we naar de dierentuin Emmen en gingen we kijken bij het net geboren olifantje, dan had mijn oma meer aandacht voor alle kleine kinderen om ons heen dan dat ze naar het baby olifantje keek.
Hadden we haar met kerst bij ons thuis en stond mijn moeder te koken in de keuken en zat ik met oma aan tafel de traditionele koekjes bord klaar te maken , dan kon mijn oma ineens uit het niets opstaan en in de pannen gaan staan roeren en kijken wat mijn moeder aan het doen was - doe je wel voorzichtig kind?- vroeg ze dan bezorgd.

Mijn oma wist niet meer wie wij waren of laat staan hoe ze zichzelf moest aankleden of soms zelf moest eten maar mijn oma vergat niet wat diep van binnen zat. Haar alzheimer heeft never nooit te nimmer in de weg gestaan om te kunnen genieten en het heeft nooit helemaal weg genomen wie zij diep van binnen was.
Ik heb nooit , wij hebben nooit toen ze alzheimer kreeg gekeken naar hoe verdrietig het was dat ze niet meer wist wij waren , wij hebben nooit gekeken naar hoe verdrietig het kon zijn dat ze dingen niet meer zelf wist. Wij hebben altijd de mooie kanten gezocht en ook gevonden. Ik heb met mijn oma om dingen kunnen lachen en van dingen kunnen genieten die heel anders zouden zijn geweest zonder haar alzheimer.

Mijn oma was bijzonder, voor de alzheimer en na de alzheimer en mede door dit alles heb ik nog meer geleerd door in elke dag de zonnetjes te vinden en niet te kijken naar hoe hoog je berg is. Geniet dat is mijn boodschap want als je alleen maar zou zien hoe verdrietig iets kan zijn vergeet je de echte mooie dingen en vergeet je de waarde van de tijd die je met elkaar hebt.