Destination ´unknown´

Destination unknown , het zet jullie waarschijnlijk aan het denken waar ik het over heb

Dit keer geen recept , foto´s of praten over alledaagse dingen.
Dit keer een blogpost over hoe mijn leven echt kan zijn en die bestaat niet uit alleen maar recepten maken en kokkerellen. Mijn blog heet niet voor niets the love bagage want dat is wat ik doe met mijn leven , voor de liefde uit de bagage leven en vandaag werd ik weer met de ´harde´ waarheid geconfronteerd.

Onze bagage is gepakt , het huis is weer een huis zonder Nederlandse theebekers in de kast, geen ikea dekbed overtrek op het bed en de sloffen van de markt uit Roden staan niet meer in de gang.
Het is leeg en zo zijn ook mijn gedachtes op dit moment, leeg. Ik ben verdrietig maar misschien ook boos en ik weet niet wat ik moet voelen. Ik pak mijn bagage weer in met een gevoel van onmacht , het gevoel dat er dingen niet kloppen of niet horen te gaan zoals ze moeten gaan maar dat je er niks aan kan doen. Ik ben zoals het in iedere relatie is beschermend over mijn partner, een tijgerin over haar welpen.

Bij elke nieuwe plek maak je als voetballer een nieuwe stap , een nieuw begin. Nieuwe hoop dat je weer een stukje dichterbij kunt komen bij je droom. Je droom om groter te worden en beter te worden , elke wedstrijd te gaan met 110% en dat mensen voor je juichen en klappen, dat jij het verschil maakt met dat ene doelpunt of die ene pass. Elke dag is voor een voetballer een dag waar die zich moet bewijzen en moet hij werken voor zijn doel, Louis van Gaal zei laatst over Falcao -voor mij maakt het niet uit wat een speler kost of verdient, of hij 95 miljoen kost of 5.000, het maakt voor mij geen verschil , alle spelers moeten zich bewijzen-. Elke dag is van belang voor een speler , no matter who you are.

Mensen zullen altijd als ze horen dat je partner voetballer is denken dat je het maar makkelijk hebt en dat je leven lui en luxe is. Ze zullen altijd denken dat je een leven kan leiden als Messi of in ieder geval in de buurt komt terwijl maar 10 %  als het al niet 5% is van dit hele wereldje daadwerkelijk genoeg verdient en genoeg geluk heeft om het goede leven van het voetballen te leiden.

Het voetbal leven gaat niet over rozengeur en maneschijn zoals men denkt , en het is verre weg van makkelijk en lui werk en je faalt misschien wel vaker dan de keren dat je succes hebt. Ik heb denk ik nog nooit zoveel tranen gelaten of onmacht gevoeld bij/voor werk zoals ik heb gedaan bij het voetbal (leven). Onmacht over invloeden van buitenaf , onmacht over hoe geld mensen blind kan maken en zo het harde werk of talent van anderen niet kunnen of niet willen zien. Onmacht over blessures of operaties op de meest ongelukkige momenten ( oké eerlijk is eerlijk , een operatie is nooit op het goede moment). 
Tranen gelaten over elke keer weer goede hoop hebben en dat die in 1000 kleine stukjes geknald word, tranen gelaten over dat je iemand die je lief is elke dag zich 110% ziet geven en nooit ziet opgeven maar door ´niemand´ gezien word of in ieder geval niet krijgt wat hij verdient voor je gevoel. Of het nou ligt aan de verkeerde plek en het verkeerde moment of dat het ligt aan bepaalde mensen die niet willen zien doordat het overschaduwd word door andere zaken. Deze voetbal wereld geeft mij vaak de grootste onmacht en de grootste tranen.

Het huis is leeg , de bagage is vol en mijn hoop bij een nieuwe stap , een nieuw begin begint weer. Het moment zal komen dat de onmacht en de tranen ergens voor nodig waren, daar ben ik van overtuigd. Dat het ons ergens brengt wat wel onze plek is op het goede moment en dat het geluk weer een keer om de hoek komt kijken.

*Het is onzin , zegt het verstand. Het is belachelijk, zegt de trots.

Het is onmogelijk, zegt de ervaring. Het is wat het is, zegt de liefde.